مقاله انگلیسی ترجمه شده: حسابداری و نبرد در مقابل فساد در تامین دولتی ایتالیا: یک تحلیل انتقادی طولی

مشخصات محصول
قیمت:21000تومان
دسته بندی:

سال نشر:  ۲۰۱۵

تعداد صفحه انگلیسی: ۸

تعداد صفحه ترجمه فارسی:   ۱۹   صفحه  WORD

دانلود رایگان مقاله انگلیسی

کد محصول: h171

عنوان فارسی:

مقاله انگلیسی ترجمه شده: حسابداری و نبرد در مقابل فساد در تامین دولتی ایتالیا: یک تحلیل انتقادی طولی (۱۹۹۲-۲۰۱۴

عنوان انگلیسی:

Accounting and the fight against corruption in Italian government procurement:A longitudinal critical analysis (1992–۲۰۱۴

چکیده فارسی:

در سال ۱۹۹۲، یک زلزله سیاسی ایتالیا را تکان داد که در آن زمان مورد فساد و کلاهبرداری “دست­های پاک[۱]” (”Mani Pulite”)در منظر عموم گسترده شد، و شبکه وسیعی از سیاستمداران، تاجران و ماموران دولتی فاسد آشکار شد. بویژه دستگاه امور اداری شامل این افشاء بود و آشکار شد که شیوه­های تامین دولتی توسط یک فرهنگ سازمانی فسادشکل گرفته بود. این مقاله یک تحلیل انتقادی طولی از دوره ۲۲ سال متعاقب را فراهم می­کند تا بصورتی انتقادی ارزیابی کند که آیا پس از آن، معرفی انجمن­های ضد فساد مبتنی بر حسابداری به جلوگیری از رفتارهای فاسد کمک کرد.

کلمات کلیدی: حسابداری، فساد، ایتالیا، دولت، تامین

  1. مقدمه

در مقاله پیش رو در این موضوع خاص در زمینه فساد، نئو[۱] و دیگران (۲۰۱۵) پیشنهاد دادند که مصنوعات حسابداری و فعالیت­های نظارتی، دو مولفه اصلی هر انجمن ضد فساد هستند. این انجمن­های روشن­سازی، همچنان که به آنها ارجاع می­شود، دارای این پتانسیل هستند که فعالیت­های فاسد را پدیدار سازند و به ساخت نهادهای منظم کمک کنند. بطور همزمان، نئو و همکارانش پیشنهاد می­دهند که استراتژی فعالان فاسد، مصنوعات حسابداری است و بدین وسیله بصورت بالقوه مانع از پدیداری آن و نفوذ چنین انجمن­هایی می­شوند. پژوهش حاضر، این موضوعات را برمی­گزیند و از عواقب بعدی رسوایی فساد ۱۹۹۲ “دست­های پاک” در ایتالیا استفاده می­کند تا در مورد احتمالات و محدودیت­های انجمن­های ضد فساد مبتنی بر حسابداری در ممانعت از رفتار فاسد، تحقیق کند.

زمانی که مورد فساد و کلاهبرداری “دست­های پاک” (Mani Pulite) (دلا پورتا و وانوچی، ۱۹۹۷) برای اولین بار آشکار شد، غیر ممکن بود که بزرگی و وسعت تاثیر آن را پیش­بینی نمود. این رسوایی عمیق، محدوده­ای از فعالان- سیاستمداران، افراد تجاری و امور اداری ایتالیا- را تحت تاثیر قرار داد و علاوه بر این، موجب مشکل­دار شدن فرهنگ سازمانی موجود که  احاطه کننده شیوه­های تامین دولتی در ایتالیا است، شد. این حقیقت که تامین دولتی، مکان فسادی عمده در ایتالیا بود (و هست) یک حقیقت معمول در میان شهروندان و شاهدان بین­المللی است. در واقع، مطابق با شاخص احساس فساد[۲] (CPI) 2013، ایتالیا رتبه ۶۹ را بدست آورد- که بطور قابل ملاحظه­ای بعنوان “فساد بیشتر” نسبت به اغلب کشورهای اروپایی درک می­شود (دو تا از سه جایگاه “کمترین فساد”، توسط کشورهای اروپایی حفظ شده است: دانمارک اول است و فنلاند سوم)، و هم ردیف رومانی و کویت است و ظاهرا “فساد کمتری” نسبت به کشورهایی همچون کوبا، غنا، و مونتنگرو دارد (www.transparency.org). بنابراین، بر خلاف نظر عموم، فساد فقط موضوعی در کشورهای در حال توسعه نیست؛ این موضوع به کشورهای صنعتی همچون ایتالیا نیز سرایت کرده است (جانستون، ۲۰۰۵) که در آنها تامین دولتی، حساب­های متوسط ۲۰-۲۵% از مخارج کل دولت را صرف می­کنند (OECD، ۲۰۱۳).

  1. ۱۹۹۲-۱۹۹۷: رسوایی “دست­های پاک”

دوشنبه، فوریه ۱۹۹۲، ساعت ۵٫۳۰ عصر

یک کارفرمای سی و دو ساله، لوکا ماگنی[۳]، در اداره ماریو چیزا[۴] در خیابان شماره ۸ ماروستیکا[۵] در میلان، در خدمت رئیس پیو آلبرگو تریووزیو[۶] حاضر می­شود. ماگنی، مالک شرکت کوچک تنظیف ایلپی[۷] در مونزا[۸] است که به تریووزیو خدمت می­کند که یک خانه و بیمارستان مستهلک افسانه­ای در دهه ۱۷۰۰ است. چیزا یک عضو حزب سوسیالیست است … ماگنی از راه می­رسد. او باید بعنوان یک بازپرداخت توافق شده از قرارداد ۱۴۰ میلیونی، ۱۴ میلیون به رئیس بدهد. در پاکت کوچکی در کتش، او دارای یک خودکار کوچک است که در واقع یک میکروفون است. دستش محکم دسته چمدان را گرفته است، یک دوربین ویدئویی را پنهان می­کند… هنگامی که کارفرما با منزل تماس گرفت… تیم کوچکی از کاراگاهان پلیس به رئیس تریووزیو ایست می­دهند و او در می­یابد که در تله افتاده است. او با شهامت می­گوید “این پول مال من است”. مردان یونیفرم­پوش پاسخ می­دهند “نه آقای چیزا، این پول مال ماست”… این شروع “دستان پاک” است- شروع پایان یک سیستم سیاسی. ولی در آن زمان، هیچ کس حتی تصور آن را نیز نمی­کرد. (بارباچتو، گومز و تراواگلیو، ۲۰۱۲- مقدمه).

داستان به تصویر کشیده شده در بالا، رسوایی را به راه انداخت که بصورت بنیادی نگرش­ها، باورهای عمومی و زندگی روزمره مردم ایتالیا را تحت تاثیر قرار داد. برای اینکه درکی در مورد تاثیر این پدیده داشته باشیم: در سال ۱۹۹۲، اقتصاددان معروف مارکو دیاگلیو[۹] ارزیابی کرد که هزینه­های سیستم “تنگنتوپولی[۱۰]” به مقدار تقریبی ۱۰۰۰۰ میلیارد لیره (حدود ۵٫۲ میلیارد یورو) باشد که موجب ایجاد ۱۵۰۰۰۰ تا ۲۵۰۰۰۰ میلیارد لیره بدهی دولت (۷۷٫۵ تا ۱۲۹ میلیارد یورو) و باعث بهره بردن از اوراق قرضه دولتی (حواله­های دولتی) به میزان ۱۵-۲۵ میلیارد یورو شد (تراواگلیو، ۲۰۰۸). همچنین این کار موجب چندین بازداشت شد و بررسی در محدوده­ای از عاملان مختلف را جرقه زد- از اشخاص برجسته در حزب­های سیاسی سوسیال، مسیحیان دموکرات، و کومونیست­ها (همچون بتینو کراکسی[۱۱]، رهبر حزب سوسیال) تا کارفرمایان و مستخدمان دولتی. این ماموران به جرایمی همچون اخاذی، فساد، توطئه مجرمانه، مشارکت در جرائم سازمان یافته و وصول کالاهای دزدی متهم شدند (دلا پورتا و وانوچی، ۱۹۹۷).

تمامی حقوق مادی و معنوی ترجمه ها برای پارس ترجمه محفوظ می باشد

تمامی حقوق مادی و معنوی ترجمه ها برای پارس ترجمه محفوظ می باشد